Ήταν ένας πλούσιος οπού είχε μια τσιούπρα, και κάθουνταν και κεντούσε στο παραθύρι. Κι εκεί που κεντούσε, πέρασ’ ένα πουλί και της είπε· «Tι κεντάς και τι χρυσώνεις; άντρα πεθαμένο θα πάρεις». Τότες κλαίγοντας πάει η τσιούπρα στον πατέρα της και του λέει όσα της είπε το πουλί. Κι ο πατέρας της τής είπε: «Πουλί είναι κι ας λαλεί!» Πήγαινε πάλι πολλές φορές το πουλί στο παραθύρι και της ήλεγε τα ίδια, κι η τσιούπρα πήγαινε στον πατέρα και του ήλεγε, όσα του είπε και πρώτα. Και μια φορά που ήταν με τις συνομήλικές της όξου κι έπαιζε, τις έπιασε μια βροχή, και πήγαν και στάθηκαν αποκάτου στη σκεπή ενούς σπιτιού που ήταν εκεί σιμά, κι εκεί που στέκουνταν, άνοιξ’ η πόρτα κι αυτή μπήκε μέσα, και πάλι έκλεισ’ η πόρτα μοναχή της. Κι εκεί που κάθουνταν μοναχή της, περβατούσε τους οντάδες με την αράδα, κι εκεί σ’ έναν οντά ήβρ’ ένα βασιλόπουλο πεθαμένο, κι είχε ένα χαρτί στο χέρι του γραμμένο, και το ανάγνωσε κι είδε, που έγραφε: «Όποιος έρθει δω και καθίσει και μείνει τρεις εβδομάδες, τρεις μέρες και τρεις ώρες χωρίς να κοιμηθεί, εγώ θα σηκωθώ· κι αν είναι άντρας, θα τον κάνω βεζίρη μου, κι αν είναι γυναίκα, θα την πάρω γυναίκα μου». Τότες αυτή σαν ανάγνωσ’ έτσι, έκατσε τρεις εβδομάδες και τρεις μέρες χωρίς να κοιμηθεί κι ύστερα είδε αποκάτου μια γύφτισσα, και την ανέβασε απ’ το παραθύρι και της είπε: «Kάτσε εδώ δυο ώρες, κι εγώ να κοιμηθώ, κι ύστερ’ από δυο ώρες να με ξυπνήσεις. ―Καλά, της είπε η γύφτισσα». Και κείνη έπεσε να κοιμηθεί, κι η γύφτισσα δεν την ξύπνησε, μόν’ έκατσε και τις τρεις ώρες μοναχή της. Κι ύστερα ξύπνησε το βασιλόπουλο κι είπε της γύφτισσας: «Eσύ ’σαι η γυναίκα μου». Τότες του είπ’ η γύφτισσα: «Πάρε κείνη, που κοιμάται, και βάλ’ την να βόσκει τις χήνες». Κι αυτός την πήρε και την έβαλε κι έβοσκε τις χήνες. Μια μέρα του ήρθε μήνυμα, να πηγαίνει να πολεμήσει, και φώναξε τη γυναίκα του και της είπε, τι χρειάζεται να της φέρει. Και κείνη του είπε, να της φέρει μια φορεσιά χρυσή. Φώναξε και τη χηνοβοσκού και την ρώτησε: «Xρειάζεσαι τίποτε να σου φέρω, σα γυρίσω;» Και κείνη του είπε: «Θέλω να μου φέρεις το μαχαίρι της σφαγής, τ’ ακόνι της υπομονής και το κερί τ’ αμάλαχτο· ει δε μη, να μην κινήσει τ’ άλογο σου!» Τότες κίνησε και πήγε στον πόλεμο, κι ενίκησε τους οχτρούς, κι όντας γύρισε, πήρε της γυναίκας του τη χρυσή φορεσιά· της χηνοβοσκούς κείνα, που του είπε, αλησμόνησε να τα πάρει. Κι όντας πήγε να κινήσει, δεν ήθελε τ’ άλογό του να κινήσει. Τότες κάθουνταν και συλλογιούνταν. Ύστερα στοχάστηκε κείνα, που είχε τάξει της χηνοβοσκούς, και πήγε στο παζάρι ρωτώντας, και τα ’βρε σ’ ένα αργαστήρι, και τ’ αγόρασε. Και κείνος ο πραματευτής τού είπε: «Tίνος τα παίρνεις αυτά; ―Της δούλας μου, είπ’ ο βασιλιάς. ―Όντας της τα δώκεις, να δεις τι θα κάμει», του είπε. Κι ο βασιλιάς τα πήρε και πήγε στην πατρίδα του, κι όντας πήγε, τον ρώτησε η γυναίκα του: «Mου έφερες εκείνο, που σου είπα; ―Το ήφερα», της είπ’ ο βασιλιάς και της έδωκε τη χρυσή φορεσιά. Έδωκε και της χηνοβοσκούς το μαχαίρι, το ακόνι και το κερί· κι αυτή τα πήρε και πήγε στο καλύβι της, και κλείστηκε μέσα κι έβαλε τ’ ακόνι της υπομονής καταγής, κι απάνου σ’ αυτό έστησε το μαχαίρι της σφαγής, κι άναψε και το κερί το αμάλαχτο, και το έστησε κι αυτό κοντά στο μαχαίρι. Κι ο βασιλιάς την πήρε από κοντά, και πήγε και παραμόνευε να ιδεί τι θα κάμει. Κι αυτή άρχισε κι έλεγε: «Tι κάθεσαι μαχαίρι της σφαγής; δε σηκώνεσαι να κόψεις το λαιμό μου;» Τότες σηκώθηκε το μαχαίρι να της κόψει το λαιμό, και τ’ ακόνι της υπομονής τράβησε πίσω, κι όντας σηκώνουνταν το μαχαίρι, εσβηόταν το κερί το αμάλαχτο. «Εγώ ήμουν αρχοντοπούλα, κι όντας εκεντούσα, έρχουνταν ένα πουλί και μου ήλεγε· τι κεντάς και τι χρυσώνεις; άντρα πεθαμένο θα πάρεις· και δεν το πίστευα· τι κάθεσαι μαχαίρι; δε σηκώνεσαι να κόψεις το λαιμό μου; –τότες σηκώθηκε το μαχαίρι, και τ’ ακόνι το τράβησε πίσω– Kαι μια φορά που έπαιζα με τις συνομήλικές μου, μας έπιασε μια βροχή, και στάθηκα στην πόρτα τούτου του σαραγιού, όσο να περάσ’ η βροχή· τι κάθεσαι μαχαίρι της σφαγής, και δε σηκώνεσαι να κόψεις το λαιμό μου; –τότες σηκώθηκε το μαχαίρι απανωθιό της, και τ’ ακόνι το τράβησε πίσω– Kι άνοιξ’ η πόρτα και με τράβησε μέσα, και περβάτησα όλους τους οντάδες και πήγα και στον οντά του βασιλόπουλου, κι είδα το χαρτί, που είχε στο χέρι του, και το ανάγνωσα· τι κάθεσαι, μαχαίρι της σφαγής, και δε σηκώνεσαι να κόψεις το κεφάλι μου; –και σηκώθηκε απανωθιό της, και τ’ ακόνι της υπομονής το τράβησε πίσω– Kι έκατσα τρεις εβδομάδες και τρεις μέρες χωρίς να κοιμηθώ, κι ύστερα πέρασ’ η γύφτισσα που έχει αυτός γυναίκα, αποκάτου απ’ το παραθύρι, και την ανέβασα πάνω και της είπα, να κάτσει να φυλάξει δυο ώρες, κι αυτή έκατσε τρεις ώρες, και δε με ξύπνησε, και πήρ’ αυτή γυναίκα το βασιλόπουλο, και μένα μ’ έκανε χηνοβοσκού· πώς το υποφέρνεις, μαχαίρι της σφαγής, εγώ να κάτσω τρεις εβδομάδες άυπνη και να είμαι χηνοβοσκού τώρα, κι αυτή η γύφτισσα να κάτσει τρεις ώρες και να γίνει αυτή βασιλοπούλα; Aκόμα στέκεσαι, μαχαίρι;» Τότες σηκώθηκε το μαχαίρι της σφαγής απανωθιό της ψηλά πολύ, τ’ ακόνι της υπομονής δε μπόρεσε να το φτάκει, μόνο το κερί σβήστηκε ντίπου. Τότες το βασιλόπουλο, που τ’ άκουε, έκλαψε, ετσάκισε την πόρτα κι εμπήκε μέσα, κι άρπαξε το μαχαίρι, που πήγαινε απανωθιό τής αρχοντοπούλας, και την πήρε και την έκανε γυναίκα του, και τη γύφτισσα την έκανε χηνοβοσκού.

(από το βιβλίο: Παραμύθια του λαού μας, Eρμής, 1998)

 
Πες μου ψυχή μου
τώρα που 'χεις κυλήσει μες την κάθε μου φλέβα
που πάμε πες μου,
αν το ξέρεις κάνε μου νεύμα, θα το δω
αρκεί μονάχα ένα σου νεύμα, κι εγώ θα 'ρθώ



Αστράφτεις σ' ό,τι ξεχειλίζει μέσα στην καρδιά μου
αστράφτεις πάνω σ' ό,τι κάνω, πάνω σ' ό,τι πω
Μέσα απ' το κύμα δραπετεύεις ψυχή μου
κι όπως φυσάει ετούτη η νύχτα,
γέρνεις και με τυλίγεις
Αστράφτεις πάνω στην κιθάρα, στο παράθυρό μου
στο τελευταίο λεωφορείο στη γωνιά του δρόμου

Κι εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω στ' αλήθεια δεν ξέρω
δεν ξέρω από τι να κρυφτώ
σαν μπάλα γυρίζει και γλιστράει η ζωή μου
δεν έχει μια άκρη να πιαστώ
δεν ξέρω
δεν ξέρω στ' αλήθεια δεν ξέρω
πότε θα ξεκουραστώ
ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ

Έλα ψυχή μου
σιγά-σιγά κάποιο βράδυ
μ' ένα ασημένιο καράβι να με πάρεις μαζί σου
Σαν άστρο καρφωμένο στο κατάρτι
πάνω απ' αυτή τη θάλασσα, τη μαύρη,
στην κούρασή μου απάνω ν' αστράψει,
ν' αστράψει η μορφή σου

Κι εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω στ' αλήθεια δεν ξέρω
δεν ξέρω από τι να κρυφτώ
σαν μπάλα γυρίζει και γλιστράει η ζωή μου
δεν έχει μια άκρη να πιαστώ
δεν ξέρω
δεν ξέρω στ' αλήθεια δεν ξέρω
πότε θα ξεκουραστώ
Ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Ξέρω μονάχα πως κάπου θα σε ξαναβρώ
Σ' ό,τι προσπερνάς εγώ θα σ' ακολουθώ
σ' ό,τι προσπερνάς, εγώ θα σ' ακολουθώ...

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.
Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.
Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.
Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ‘χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.
Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ’ άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να ‘ναι.
Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό, δεν ήμασταν οι ίδιοι. Μόνε σαν να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ’ όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που ‘χαν λευκάνει απ’ τα περίσσια γένια.
Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θεριά, λοχίες του ‘97 ή του ‘12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ’ τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι, με το αίμα επάνω τους ακόμη Βουργάρων και Τούρκων. Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι πλάι, διαβαίναμε τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε. Γιατί, καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε ίσια πάνου σ’ αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή, το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.
Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων. Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε απ’ τ’ άλλο μέρος να ‘ρχονται οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους.
Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι οπού κατόπι, σαν ακούγανε για που τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι: «Οϊ Οϊ, μάνα μου», «οϊ οϊ, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ‘λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου.
Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρομούσανε κρασί τα χνότα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας, κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς.
Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.
Οδυσσέας Ελύτης, “Η πορεία προς το μέτωπο”, “Το Άξιον Εστί”, 1959



ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Όλα πεζά και μαγικά μετέωρα και οριστικά,
μοιάζουν σ’ αυτόν το κόσμο.
Κι εγώ στην άσωτη ζωή φύλλο στου ανέμου την πνοή,
χαράζω και νυχτώνω.

Πέρασα μπόρες και φωτιές ήπια παράφορες ματιές,
και τώρα εδώ στα ξένα…
Ανάβω ευχές και προσευχές για τις αστείρευτες ψυχές,
για σένα και για μένα.

Δεν έχω τόπο,
εσύ ο τόπος μου και ο χρόνος.
Δεν ξέρω τρόπο,
ο μόνος δρόμος ειν’ ο δρόμος.

Δραπέτες άγιοι και ληστές, μιλούν για το αύριο και το χτες
με λόγια κουρασμένα.
Πίνουν της λήθης το κρασί σ’ αχαρτογράφητο νησί,
και με ρωτούν για σένα.

Και εγώ τους λέω είσαι παντού, στο Μεξικό στο Κατμαντού,
μετάξι στα κουρέλια.
Στα όνειρα των εραστών,  στα δάκρυα των ποιητών
και στων τρελών τα γέλια.

Ο μικρός Περσέας και οι Νεράιδες!
(από το paramythi.com)

Βαρέθηκα τα πολλά που τις ελπίδες στερεύουν
τα μεθυσμένα τα βράδια τις αναμνήσεις που φέρνουν
όσα καλά μου'χουν τύχει μόνο για λίγο να μένουν
να βλέπω άχρηστες μέρες να περνάνε να φεύγουν
βαρέθηκα να μετράω λίγα σωστά πολλά λάθη
να καίγονται τα όνειρά μου πρώτα καπνός μετά στάχτη
βαρέθηκα να πολεμάω σε μια άνιση μάχη
βλέπω το μέλλον μου σ'ανθρώπους που πέθαναν μονάχοι
Βαρέθηκα να μη μπορώ ποτέ σε κάτι να ελπίζω
το χρώμα που'χουν οι μέρες μου να'ναι πάντα το γκρίζο
βαρέθηκα και τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα
μα το μυαλό μου αντέχει ακόμα και με σπασμένα τα φρένα
βαρέθηκα όλους αυτούς που προσκυνάνε το χρήμα
μόνοι χωρίς αντίδοτο σε ένα λάκκο με φίδια
βαρέθηκα τους δήθεν φίλους που χτυπάνε πισώπλατα
κρύβουν συνέχεια τη βρωμιά τους με χιλιάδες αρώματα
μα πιο πολύ βαρέθηκα αυτούς που φανήκαν αχάριστοι
εθιστήκανε στο ψέμα κι έτσι πάθανε εξάρτηση
βαρέθηκα όλα τα ψώνια μες τη HIP-HOP φάση
όλοι μάγκες στα λόγια μα ποτέ λίγη δράση

Ρεφραιν
Βαρέθηκα σε κόλπο μπλέχτηκα πολλά ανέχτηκα
ανεύθυνα τα λόγια από άτομα που ήταν ψεύτικα
συγκέντρωσα δυνάμεις άντεξα ποτέ δεν έπεσα
νίκησα όσα δεν δέχτηκα τους όρους έθεσα (x2)

Βαρέθηκα να ψάχνω ένα νόημα να βρω
με κακόγουστο αστείο να μοιάζει η ζωή που ζω
κάποιοι θα πουν πως είναι ωραία κάποιοι άλλοι ίσως το αντίθετο
βαρέθηκα ψάχνοντας το πιο ταιριαστό επίθετο
κι αυτούς που δεν εκτίμησαν όταν δίπλα τους στάθηκα
αυτούς δεν τους βαρέθηκα απλώς, μα τους σιχάθηκα
βαρέθηκα περιοδικά με μοντέλα μοδάτα μπουρδέλα
και όταν κάθομαι να γράφω να βγαίνει μόνο πόνος στην πένα
είμαι εγώ για μένα εσύ για σένα
ο καθένας για την πάρτη του και όλα γύρω μας ξένα
νόημα κανένα δεν υπάρχει είμαστε λίγοι μονάχοι
βαρέθηκα το μυαλό μου με κάποιον πάντα να πρέπει να ταχει
βαρέθηκα όλα τα...

Όπου να 'ναι θα 'ρθω να σε βρω και το μυστικό μου να σου πω
το 'ψαξα πολύ για να το πω σε σένα κι έχανα πολύτιμο καιρό

Μέσα απ' τα σκοτάδια κι απ' το φως ξεπηδώ σαν γελωτοποιός
με τον εαυτό μου έχω γίνει ένα και δεν είμαι πιόνι κανενός

Στα παιχνίδια όλων σας έκανα χαλάστρα για κανένα πούστη δε θυσιάζομαι
πώς να ξεγελάσετε μια χαμένη φάτσα τρέξτε και προφτάστε δεν πλησιάζομαι

Ό,τι κι αν λέτε δε μ' ακουμπάτε αναμασάτε λόγια θολά και ψεύτικα
σπίτι δεν έχω ούτε πατρίδα με διώξατε όλοι μα εσένα σε θέλω ζωντανή

Έλα στο δικό μου τον παλμό ζήταγα πολύ ν' αγαπηθώ
έδωσα τα πάντα και τα ξαναδίνω και γι' αυτό μπορώ να σ' αγαπώ

Δε θα με γνωρίσεις αν με δεις είμαι κυνηγός κι ονειρευτής
μη σε παγιδέψουν σε καμιά βιτρίνα και σε παραδείσους μου χαθείς

Στα παιχνίδια όλων σας έκανα χαλάστρα μα στην αγκαλιά σου εκστασιάζομαι
όσα σου φανέρωσαν στα χαρτιά και τα άστρα όλα παραμύθια και σε χρειάζομαι

Παλιέ μου πόθε στο πέρα δώθε μην σε χαλάσουν
φοβάμαι για εσένα πιο πολύ όλα τα φτύνω τα καίω όλα
μπαίνω και βγαίνω και δένω με εσένα απο την αρχή

Κι απόψε μόνος, σκυφτός και σκεφτικός
στου λυχναριού μου, το τρεμάμενο φως
αγρυπνισμένος, διψασμένος
για τη ζωή τραγούδια να κεντώ.

Δεν κάθισα ποτές να λογαριάσω
τες πίκρες, τους καημούς που με κερνά
νιώθει η ψυχή τόσο μεγάλη
αφού η καρδιά μου αγαπά.

Τους δρόμους της αγάπης θα πλαταίνω
για να διαβαίνεις άνθρωπε μπροστά
άστρο θα φέγγω μεσ’ τη νύχτα
να κάμω τα σκοτάδια φωτεινά.

Τη στράτα σου ραίνω με λουλούδια,
με δυόσμο και βασιλικό
για να ’ναι το ταξίδι σου ωραίο,
να φτάσεις ως τον ουρανό.

Κι άστ’ τους ανθρώπους να με κρίνουν
απ’ τα κουρέλια που φορώ
μα εγώ τραγούδια σου κεντάω
άδικε κόσμε σ’ αγαπώ.

Φοβάμαι τη μέρα, φοβάμαι το φως,το ψόφιο το βλέμμα του δημοσίου
φοβάμαι τους δρόμους που γεννούν οδηγούς,κι εκείνους που έχουν εικόνα οσίου.

Φοβάμαι τη μάνα και τον αδερφό,κι όσους μοιράζουν σαφείς οδηγίες
φοβάμαι τις θειάδες μου τις Κυριακές,γαμώτο, και του πατέρα μου τις αγωνίες.

Δες, ο κόσμος αυτός που βαδίζει σκυφτός, δεν ακούει, δεν κοιτά και σωπαίνει
ίσως κάποια στιγμή να θελήσει να πει την καρδιά του ποιος φόβος βαραίνει.

Φοβάμαι τις πρώτες ρυτίδες των άλλων κι εκείνους που λένε "δε θέλω να χάνω"
μα απ` όλα φοβάμαι-σ` το λέω-πιο πολύ όλους όσοι με σπρώχνουν να πάω πιο πάνω.

Φοβάμαι κι εσένανε που μ` αγαπάς όταν μια μέρα τα μάτια θ` ανοίξεις
μήπως μ` αλλάξεις, μη μ` αρνηθείς μα, μωρό μου, πιο πολύ φοβάμαι μήπως με πνίξεις.

Και φοβάμαι κι αυτούς και φοβάμαι τους άλλους
και φοβάμαι τα οικεία και φοβάμαι τα ξένα
τους μικρούς τους φοβάμαι, αλλά και τους μεγάλους
μα -στο λέω- πιο πολύ... φοβάμαι εμένα.

Λυπάμαι καθώς βλέπω το χρόνο να λιγοστεύει

και τις δουλειές μου ατέλειωτες.

Πιο πολύ όμως λυπάμαι για τα αδιάβαστα βιβλία,

που στοιβάζονται παραπονεμένα

στα ράφια της βιβλιοθήκης μου και στα μπαούλα,

περιμένοντας τη ματιά μου, το άγγιγμά μου,

το χέρι μου να τα ξεφυλλίσει.

΄Ολα εκείνα τα βιβλία που διάλεγα μικρός

και τα μάζευα να τα διαβάσω στα γεράματα.

Τώρα όμως ο χρόνος φεύγει

κι εκείνα περιμένουν υπομονετικά.

Τα περισσότερα θα μείνουν εκεί παραπονεμένα,

όπως τα χρήματα του φιλάργυρου σφραγισμένα στο σεντούκι του.

Θα υποστούν τη μεγαλύτερη προσβολή για ένα βιβλίο:

Θα μείνουν στο ράφι, ανέγγιχτα από χαρτοκόπτη.

Και πολλά ήσαν και είναι ακόμα όμορφα.

Καθώς τα κοιτάζω βλέπω στο καθένα εμένα.

Είμαι κι εγώ ένα αδιάβαστο βιβλίο!

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις.Στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης.Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Βλέπεις θεάματα πληρώνεις φόρους.Επιθυμώντας μ' όλους τους πόρους να ζεις μονάχα με δικούς σου όρους και να 'σαι ο ίδιος σου πομπός

Άκου κοινό !
Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς
κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τα μανιφέστα του καιρού σου μίλα.Κίτρινα λόγια με σινέ ξεφτίλα.Πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα όταν ποζάρει στο φακό

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα.Δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα.Έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα ούτε ένα χέρι φιλικό

Άκου κοινό !
Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς
κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης.Κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα.Δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα.Έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα ούτε ένα χέρι φιλικό

Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια. Και όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από εκεί, γύριζαν από εκεί. Όταν ο ήλιος ήταν από εδώ, γυρνούσαν από εδώ. Εκτός από ένα. Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ` όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου δεν κοίταζε τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από εδώ, το ηλιοτρόπιο αυτό, κοιτούσε από εκεί. Όταν ο ήλιος ήταν από εκεί το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από εδώ.
- «Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο, όπως εμείς;», ρωτούσαν τα άλλα ηλιοτρόπια απορημένα.
- «Και γιατί να τον κοιτώ;»
- «Επειδή είναι χρυσός, επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως.»
- «Ε και λοιπόν; Χαρά στο πράγμα Ανασαίνει φως και κάτι έγινε.»
- «Τι θες να πεις, δεν σ` αρέσει δηλαδή;»
- «Καλός είναι, δεν λέω. Αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς από το πρωί ίσα με το βράδυ. Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει.»
«Δεν είναι στα καλά του», σκεφτόταν τα άλλα ηλιοτρόπια. «Ακούς εκεί να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο»

Και περνούσαν οι μέρες, και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν τον ήλιο εκτός από εκείνο το ηλιοτρόπιο το ένα που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη πλευρά.

- «Δε μου λες; Γιατί δε με κοιτάς;»
- «Άσε με ήσυχο.», είπε το ηλιοτρόπιο
- «Πες μου γιατί δεν με κοιτάς;»
- «Θέλεις αλήθεια να σου πω;»
- «Ναι»
- «Επειδή θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα, μόνο για μένα να γελάς, να λάμπεις μόνο για μένα, εμένα μόνο να ζεσταίνεις, είπε το ηλιοτρόπιο. Αν έβγαινες μόνο για μένα τότε ναι θα σε κοιτούσα.»
- «Μα δε γίνεται αυτό», αποκρίθηκε ο ήλιος. «Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελάω μόνο για σένα, εσένα μόνο να ζεσταίνω, δε γίνεται.»
- «Τότε κι εγώ δε θα σε κοιτάω.»
- «Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. Θα μαραθείς αν δε με κοιτάς;»
- «Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. Παράτα με», είπε το ηλιοτρόπιο.

Δεν μίλησε ο ήλιος και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη την μεριά.
Και περνούσαν οι μέρες και άρχισε να χλομιάζει το ηλιοτρόπιο.
«Είδατε;» Ψιθύριζαν τα άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους. «Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε, ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να μου το θυμηθείτε έτσι όπως πάει, αργά ή γρήγορα θα μαραθεί»

Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό. Ο μίσχος, τα πέταλα του μαραινόταν, αλλά ούτε που γυρνούσε να κοιτάξει τον βασιλιά ήλιο. Παραξενεμένα τα άλλα ηλιοτρόπιο το άκουγαν να μιλάει μόνο του: «Φύγε, έλεγε δεν θέλω να σε βλέπω φύγε.»

Ώσπου ένα βράδυ, το τελευταίο εκείνο βράδυ, όταν όλα τα άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος. Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Βγήκε και έδιωξε το σκοτάδι και πλημμύρισε με ένα χρυσαφένιο φως, μαγευτικό φως το όνειρό του
- «Ήρθες;», είπε το ηλιοτρόπιο.
- «Ήρθα», είπε ο ήλιος.
- «Μόνο για μένα;»
- «Μόνο για σένα», αποκρίθηκε ο ήλιος, «έλα».

Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο. Τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. Λες κι έγιναν φτερά τα φύλα του αφέθηκε να ανεβαίνει. Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε. ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, τόσο φωτεινός ο ουρανός, δε γίνεται πιο φωτεινός, κι έφτασε κοντά στον ήλιο. Κι από εκεί ψηλά, είδε όλες τις θάλασσες κι όλα τα λιβάδια, είδε λίμνες είδε λειμώνες είδε δάση είδε ροδώνες και χώρες μαγικές και κόρφους μυστικούς και νησιά που ταξίδευαν στο κύμα, και πράσινα ποτάμια που στραυτάριζαν κι ολόλευκα πουλιά πάνω από τα βουνά τα ασημένια

- «Έλα κοντά μου», είπε ο ήλιος
Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά
- «Πιο κοντά», είπε ο ήλιος
Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά

- «Κοίτα με», είπε ο ήλιος, «κοίτα με ηλιοτρόπιο. Εσένα μόνο», είπε ο ήλιος και το άγγιξε με την ανάσα του.
Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός, σα φλόγα να το αγκαλιάζει, σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του ολόγυρά του. Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ` άκρη σ` άκρη.
Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του να ανοίγουν, να γλιστράν, να σκορπάν τα σπόρια να πέφτουν δάκρια και βροχή στις θάλασσες του κόσμου κι όπως άγγιζαν τον αφρό όπως άγγιζαν το κύμα σπίθες χρυσές να αναπηδούν, μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή, κύματα κι άλλα κύματα από άλλα ηλιοτρόπια χρυσά, ήλιοι λουλουδένιοι, που στραφτάριζαν ονειρικά, θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος.

Είχε συννεφιά το άλλο πρωί Δεν βγήκε την μέρα εκείνη ο ήλιος. Κατασκότεινος ο ουρανός λες να ήταν βουρκωμένος. Το ηλιοτρόπιο έγειρε στον ίσκιο του ξερό καψαλισμένο, δίχως δροσιά, χωρίς πνοή ανάμεσα στα δροσάτα ηλιοτρόπια του κάμπου.
- «Τα θελε και τα πάθε», είπε ένα ηλιοτρόπιο
- «Πήγαινε γυρεύοντας», είπε ένα άλλο

Έτσι είπαν. Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν. Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του, κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρό του.

Στον ίδιο παρονομαστή
κι εγώ μπήκα με σένα
τη λύση ψάχνω τη σωστή
στα καθιερωμένα.

Χωρίς τηλέγραφο και φως
η επικοινωνία
εγώ σε σκέφτομαι αλλιώς
κι αλλιώς η κοινωνία

Και καταντήσαμε που λες
ανθρώπινα ρετάλια
με αγχη και με απειλές
βρισιές και παρακάλια.

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί: τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας
πέφτει η σκιά
η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου