Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Παραμύθι λιτό και απέριττο, πλην όμως διδακτικό.





Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας. Ζούσε σε μια πλαγιά κοντά στη θάλασσα και κάθε απόγευμα ανέβαινε στην κορυφή του βουνού, καθόταν φαρδύς-πλατύς εκεί, και έπαιζε μουσική με τον τεράστιο ταμπουρά του. Η φωνή του, που ήταν πολύ δυνατή, έτσι γίγαντας που ήταν και το μαγευτικό τραγούδι ακουγόταν σε όλη την περιοχή γύρω, και έφτανε μέχρι τα βουνά πέρα από τη θάλασσα. Έτσι, την ώρα που ο ήλιος έπεφτε, έβλεπες να κάθονται όλοι οι γίγαντες στα γύρω βουνά μαζί και τα πλάσματα του δάσους και της θάλασσας και να ακούν το τραγούδι του.
Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Η ζωή είναι ένα μαύρο καράβι που βάζει παντού φωτιές:η ιστορία μιας πυρκαγιάς.


" Ένα τμήμα του κόσμου, το δικό μας, καταγίνεται με ένα μονομανή τρόπο με τη σύνταξη της λίστας των σφαλμάτων του, δημιουργώντας για τον εαυτό του ένα αλαζονικό στάτους βασανιστή. Από την παιδική μας ήδη ηλικία, εκπαιδευόμαστε στην αυτοκατηγορία. Το κριτικό πάθος που είχε ως σκοπό να απελευθερώσει το άτομο από τις προκαταλήψεις έγινε η πιο κοινή προκατάληψη. Απλά πέρα από ένα ορισμένο όριο επαγρύπνησης, η λογική μεταμορφώνεται σε καταστροφικό σκεπτικισμό. Όταν η αμφιβολία γίνεται η μοναδική μας πίστη, αρχίζει να φθείρει όλη την ενεργητικότητα που άλλοτε συνόδευε την πίστη. Και τότε παύουμε να υπερασπιζόμαστε τις κοινωνίες μας: προτιμάμε να αφανιστούμε παρά να εκδηλώσουμε και την ελάχιστη αγάπη γι αυτές."

Πασκάλ Μπρυκνέρ, "η τυραννία της μεταμέλειας"

Μια  ακόμα παράξενη ιστορία σε πέντε εκδοχές. Μεγάλη Παρασκευή βράδυ σε κάποια τυχαία γωνία κάποιας τυχαίας πόλης.