Μια φορά και έναν καιρό ένα ψάρι έφυγε από το κοπάδι του. Το γεγονός συνέβη σε κάποια γωνιά του απέραντου πελάγου. Κάποιο ρεύμα το πήρε μακριά από τους υπόλοιπους εκεί που κολυμπούσαν όλοι μαζί στα ρηχά.

Κρυώνει. Συνηθίζει να κάθεται σε ανοιχτά παράθυρα. Μουσικές ακούγονται από μακριά. Μουσικές... ο θεός να τις κάνει δηλαδή. Το μόνο που ακούγεται είναι μπάσα και σταθεροί ρυθμοί από απροσδιόριστα συνθετικά κρουστά. Δεν τους δίνει και πολλή σημασία.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γυναίκα που την έλεγαν Νύχτα.

Ήταν διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους και της άρεσε να ζει μόνη της τον περισσότερο καιρό.

Λένε ότι οι άνθρωποι, πλάσματα δίποδα και εφυή, έτσι όπως στέκονται και μετακινούνται όρθιοι, δένονται με το  χώμα που πατούν. Αυτή η οπτική, μπορεί να εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εποχή που ζούμε, όπου χοντρικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι κανείς άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να σταθεί κάπου μόνιμα και άρα να δεθεί  ούτε με κάποιες χούφτες χώμα. Κι όταν δε μπορείς ούτε με το χώμα να δεθείς, σκέψου πόσο μαντάρα τα κάνεις με τους ανθρώπους και με τον εαυτό σου.

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχα περισσότερη όρεξη. Μάθαινες έτσι τα νέα μου. Τώρα για να κάτσω να γράψω πρέπει να φτάσω στο αμήν. Όπως σου έχω πει, κολυμπάω στα βαθιά νερά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις πια. Κάθομαι και ξαναδιαβάζω αυτά που σου γράφω και γελάω με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα ξαναγεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ μας, βλέπω ότι καλύπτεις με άλλα πράγματα το δικό μου κενό. Εδώ θα είμαστε.

Ένας άντρας περπατάει σε επαρχιακό δρόμο.

 Κανείς, πέρα από τα περαστικά αυτοκίνητα δεν είναι εκεί για να τον παρατηρήσει. Περπατάει μόνος του, έχει τσάντα στην πλάτη του. Τα ρούχα του δεν μας επιτρέπουν να καταλάβουμε την εποχή στην οποία βρισκόμαστε, ωστόσο ο καιρός είναι σχετικά αίθριος. Για την ακρίβεια ο ήλιος εμφανίζεται και εξαφανίζεται πίσω από σύννεφα που μετακινούνται στον ουρανό προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το γεγονός αυτό, σε συνδιασμό με το είδος του δρόμου, που έχει πολλές στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες και βρίσκεται ανάμεσα σε μικρούς λόφους, κρατά το ενδιαφέρον ενός πιθανού ανύπαρκτου θεατή αμείωτο. Ωστόσο θεατές δεν υπάρχουν και  ο άντρας περπατάει μόνος.

- Το βλέπεις αυτό;

-Αφού δεν καθαρίζουμε εδώ και χρόνια μωρέ, τι περιμένεις;

-Δεν είναι αυτό βρωμιά, αυτό αν το καθαρίσεις, μεγάλη γρουσουζιά  θα έρθει..

-Μα τί είναι αυτό επιτέλους;

-Πού να το ξέρεις κι εσύ; Είναι φωλιά. Χειροποίητη φωλιά χελιδονιού, φτιαγμένη κλαδί κλαδί.

-Αλήθεια; Και είναι γρουσουζιά να τη χαλάς; Μα πώς να μην το κάνεις αν δεν ξέρεις τι είναι;

- Είναι. Και υπάρχει λόγος γι αυτό. Τον ξέρεις;

-Πού να τον ξέρω;

-Κάτσε να σου πω λοιπόν.

Αγαπητοί,
Σας γράφω ξανά μετά από μήνες. Δε μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που σας έγραψα. Υποθέτω, ωστόσο, ότι ήταν άλλες οι συνθήκες και τα μέρη στα οποία τότε ταξίδευα. Οπότε θα σας συνιστούσα να μην αναζητήσετε το πότε σας έγραψα τελευταία φορά, εγώ δεν το έκανα τουλάχιστο. Ωστόσο, πριν αρχίσω να γράφω αυτά που έχω να σας πω, θα ήθελα να σας προειδοποιήσω. Τις στιγμή αυτή που γράφω, το μυαλό μου γυρίζει τόσο πολύ γρήγορα, που θαρρώ ότι γυρίζει και το κεφάλι μου.

Μια φορά, όταν ο κόσμος ήταν νέος, ζούσε ο Χρόνος.  Ήταν μοναδικός στο είδος του και, έτσι τεράστιος που ήταν, δε χωρούσε σε καμία σπηλιά, όπως έκαναν όλα τα άλλα πλάσματα. Ωστόσο, για να μπορέσουμε σήμερα να τον φανταστούμε κάπως, ας πούμε ότι ο Χρόνος είχε τη μορφή ενός άντρα. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς λοιπόν, γυρνούσε από εδώ και από εκεί και σκέπαζε τα πάντα στο πέρασμά του.

(αφιερωμένο σε σένα και την πρώτη φορά που σε άκουσα να το τραγουδάς. θυμάσαι;)

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα ποτήρι. Ήταν από τα αγαπημένα ποτήρια του σπιτιού και λίγο έμενε στο νεροχύτη άπλυτο. Συνήθως το έπλεναν αμέσως και το χρησιμοποιούσαν ή το έπλεναν και το έβαζαν στο ντουλάπι για να το ξαναχρησιμοποιήσουν σύντομα. Και ήταν πολύ περήφανο το ποτήρι αυτό γι αυτή την ειδική του μεταχείριση, μιας και όλα τα υπόλοιπα, πιάτα, ποτήρια, φλυτζάνια, πιρούνια, κουτάλια  τα άφηναν άπλυτα μέχρι να χρησιμοποιηθούν όλα και μετά τα έβαζαν σε εκείνο το περίεργο ντουλάπι, που το έλεγαν πλυντήριο πιάτων. Έτσι αυτό συνήθιζε να στέκεται στο ντουλάπι του, συνήθως άκρη άκρη, ώστε να είναι εύκολο να το πάρουν.

Ένα..δύο..τρία..πέντε..δεκαπέντε..δεκαοκτώ...εικοσιέξι...τέλος.

Πάμε πίσω. Εικοσιένα..είκοσι..δεκαεννιά. Δε θυμάμαι τι είναι πριν τα δεκαεννιά. Πάμε πάλι μπροστά. Εικοσιδύο...εικοσιτρία..εικοσιεπτά. Υπάρχει το εικοσιεπτά; Ναι αφού υπήρξε και εικοσιοκτώ μετά από αυτό. Ναι σωστά. Εικοσιεπτά..εικοσιοκτώ. Και τώρα; Εικοσιεννιά; Ε ναι. Και μετά; Τριάντα; Τριάντα;