Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη.




Αγαπητέ παππού,

Απαντώντας στην επιστολή σου, αποφάσισα σήμερα, ημέρα παράξενη από κάθε άποψη, να σου απαντήσω, και να ευχηθώ κατ' αρχήν χρόνια πολλά, καθώς και μια άλλη ευχή, που συνηθίζω να σου λέω τα τελευταία δυο χρόνια περίπου: “να ρίξεις μπόι”.
Συνεχίζοντας θα ήθελα να αντιπαραβάλλω τις σκέψεις μου με τις δικές σου. Υπάρχει η παροιμία που λέει ότι “ο άντρας κάνει τη γενιά, κι όχι η γενιά τον άντρα”. Χωρίς να μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα, θα έλεγα ότι αυτό με το οποίο έχουν να αναμετρηθούν όλα τα τέκνα του κόσμου τούτου, είτε τα έχουν έτοιμα από τους προγόνους τους, είτε αναμετριούνται με τα γράμματα, είτε βιοπορίζονται, είτε ρίχνουν μπόι, είτε παλεύουν μέσα στην απεραντοσύνη των σκοπών τους σε άγνωστα νερά, είναι ένα: η συνήθεια και η τεμπελιά του μυαλού τους.

Αντί να εξηγήσω τι εννοώ με το παραπάνω, θα μοιραστώ προς το παρόν εδώ μαζί σου τις φράσεις κάποιου, που δε θα σου πω ποιος είναι, γιατί σκοπός μου δεν είναι να επικαλεστώ την αυθεντία του:

“Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο· και να 'ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.”

Για να το πω πιο απλά, οι άνθρωποι υποτάσσονται στα όρια όσων νομίζουν μπορούν να καταφέρουν. Διαμορφώνουν μάλιστα αντίστοιχα και τις άκρες του μυαλού τους. Είναι σίγουροι για μέχρι που φτάνει η δύναμη του ανθρώπου και τα βάζουν σκληρά με όποιον δοκιμάζει να καμωθεί με κάτι που τους ξεπερνάει. Πάνε κόντρα στη φύση τους. Χωρίς ντροπή, σαν τον πνιγμένο τραβάνε μαζί τους στο βυθό όποιο χέρι τους τραβάει προς τα πάνω. Φοβούνται. Λένε "ναι" σε ό,τι και όποιον δήθεν υπηρετεί αυτή τους τη μιζέρια και τους κολακεύει επιβεβαιώνοντας ότι τάχατες όλοι είναι σώπατοι, όλοι μαζί στο βυθό. Μόνο όταν η ανάγκη επιβάλλει τους κανόνες της και φέρνει μαζί τα δώρα της, και τους θυμίζει την αξία και την ευθύνη, τότε η άρνησή τους έρχεται σαν την αστραπή, χωρίς να είναι βέβαιο ότι μπορούν να εξηγήσουν και αυτή τους τη δύναμη.

Πρέπει εδώ να σου πω ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση σε όσα μου έγραψες, η απουσία της φράσης που πάντα έλεγες, όταν μιλούσες ή άκουγες αυτά που κάνω, αυτού του “μακάρι να είναι έτσι”, που πάντα εδώ μου καθόταν. Ελπίζω πάντως να μην το πεις όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές.Δεν πειράζει όμως και να το πεις...

Αυτό που στην πραγματικότητα έχει σημασία, και μάλιστα διπλή αν σκεφτείς όσα έγραψες και έγραψα, είναι κάτι που περίπου είπα χθες σε μια συζήτηση που είχαμε εδώ:

“Μπορούμε να λέμε πολλά, μπορούμε να υποσχόμαστε περισσότερα, αυτό όμως για το οποίο είμαστε σίγουροι, είναι το εξής: τρία πράγματα χρειαζόμαστε και εμείς και ο κόσμος στις μέρες μας και αυτά είναι και δύσκολα και αρκετά, το να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και να φωτίζουμε τις σκοτεινές του γωνίες, να πιστεύουμε σε όσα μπορούμε και θέλουμε να καταφέρουμε, και το κυριότερο από όλα, να θαυμάζουμε έστω και λίγο ο ένας τον άλλον. Γι αυτό κάνουμε ό,τι κάνουμε εδώ.”

Αυτά είχα να σου πω και ελπίζω να μη σε κούρασα. Τα φιλιά μου σε όλους, εορτάζοντες και μη.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου