Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το φασισμό. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα περισσότερος λόγος είναι που δε γίνεται γι αυτόν.

Ο φασισμός λένε είναι ένα σχήμα με πολλές γωνίες και μεγάλο στόμα.

Στην αρχή το στόμα ήταν κλειστό και οι γωνίες οξείες. Σε αυτή την κατάσταση, πόζαρε σε κάδρα επίσημα, σε συμφωνίες εμπορικές και μπαρουτοκαπνισμένες από φλεγόμενα κοινοβούλια, σε πολυτελή μέγαρα ευρωπαϊκών πρωτευουσών, συμφωνίες που ξεχάστηκαν.

Έπειτα οι γωνίες έγιναν ορθές και το στόμα άνοιξε φαρδιά πλατιά, αρχίζοντας να καταπίνει. Έτρωγε και έτρωγε, γυναίκες, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές και αναρχικούς, παιδιά, μανάδες και πατεράδες, φλεγόμενα χωριά, χώρες και κράτη, πρώτες ύλες και πολλά πολλά χρήματα, πάνω από όλα αίμα, πολύ αίμα. Είναι λένε οι ίδιοι αυτή η λαιμαργία του που τον έπνιξε τελικά, στο ίδιο το αίμα που αυτός έπινε.

Υπάρχουν και άλλες ιστορίες, σύμφωνα με τις οποίες ο φασισμός είναι άλλα μέρη του σώματος, όπως ένα κεφάλι ξυρισμένο ή ντυμένο με άσπρες κουκούλες, ή ένα ζευγάρι πόδια ζωσμένα με άρβυλα στρατιωτικά που χτυπούν δυνατά το πάτωμα.

Όμως ο φασισμός δεν είναι ένα στόμα, ένα σχήμα, ένα ή δύο πόδια ή ένα κεφάλι. Και πάνω από όλα δεν πνίγηκε.

Υπάρχουν άλλα πιο πρωτότυπα σχήματα για να καταλάβουμε.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η συζήτηση για το φασισμό ειδικά όπως εξελίσσεται στις μέρες μας μοιάζει πολύ με εκείνη για τη χοληστερίνη.

Η χοληστερίνη είναι μία από τις αγαπημένες λέξεις γιατρών και ασθενών, όπως τριγλυκερίδια,πίεση,πέτρες, κολικός, χάπια, σάκχαρο.

Όπως συμβαίνει σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, υπάρχει μια ευρεία γκάμα επιχειρημάτων από πολλές πλευρές, που σχεδόν όλες και ανεξαρτήτως που θα καταλήξουν, για κάποιο λόγο αποφεύγουν να επικαλεστούν ή να παρουσιάσουν την πλήρη αλήθεια, μόνο υπερθεματίζουν σε ένα μέρος της, προκειμένου να καταλήξουν κάπου.

Η χοληστερίνη ή χοληστερόλη αποτελεί ουσία που βρίσκεται στη μεμβράνη όλων των κυττάρων του οργανισμού, στο αίμα των ζώων αλλά και στα φυτά, σε μεγαλύτερες ή μικρότερες ποσότητες. Το μεγαλύτερο μέρος της χοληστερίνης που χρειάζεται ο οργανισμός παράγεται το συκώτι του και μία μικρή ποσότητα προσλαμβάνεται από την τροφή. Ωστόσο είναι το συκώτι που πέρα από την παραγωγή, παίζει ρόλο κομβικό στη συνέχεια, καθώς είναι αυτό που αναλαμβάνει να ρυθμίσει και την ποσότητά της καθώς και τη μετατροπή της σε άλλες ουσίες. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, που είτε για λόγους κληρονομικούς, είτε για άλλου λόγους, η ποσότητα χοληστερίνης στο αίμα αυξάνεται, αυξάνονται αντίστοιχα και οι πιθανότητες για καρδιαγγειακά νοσήματα, όπως φραγμένες αρτηρίες και όχι μόνο. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Κάποιοι αρκούνται στα παραπάνω και αρχίζουν τις αφαιρέσεις, τις αναδιατυπώσεις και τα άλματα. Καταρχήν δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στη λέξη χοληστερίνη και στο φαινόμενο της υψηλής της περιεκτικότητας, για τους περισσότερους με άλλα λόγια, χοληστερίνη σημαίνει υψηλή χοληστερίνη, αυτό που οι γιατροί λένε υπερχοληστερολαιμία, και σε αυτό όλοι περίπου συμφωνούν. Η χοληστερίνη λοιπόν για κάποιους αντιμετωπίζεται σαν κάτι φυσικό που κανείς δε μπορεί να αποφύγει και η συζήτηση τελειώνει κάπου εκεί. Για κάποιους άλλους, προσπερνιέται το ότι η κύρια ποσότητα χοληστερίνης παράγεται στο συκώτι, και επικεντρώνουν στο είδος της τροφής που τάχα μου καθορίζει και τους υψηλούς δείκτες που προέρχονται από την υπερβολική ή απλά από την κατανάλωση ζωικής τροφής. Χοληστερίνη γι αυτούς είναι η ζωική τροφή, τα λύπη και τα παχιά κρέατα, και κάπου εκεί τελειώνει η συζήτηση. Κάποιοι άλλοι γυρίζουν στο άλλο άκρο και προσπερνούν με τη σειρά τους την όποια σχέση με την τροφή και υπερθεματίζουν στη διεργασία παραγωγής από τον ίδιο τον οργανισμό. Γι αυτούς λοιπόν η παραγωγή χοληστερίνης, όχι μόνο είναι φυσική διαδικασία, αλλά εξαρτάται από την προδιάθεση του κάθε οργανισμού, το αν θα παράγει σωστές ποσότητες, και το αν θα προκύψει από τη δική του κατασκευή, το αν και μέχρι πότε θα το κάνει σωστά. Εδώ ας πούμε έρχονται οι θεωρίες για φυσική προδιάθεση προς την υπερχοληστερολαιμία από γεννησιμιού, είτε από κάποια ηλικία και μετά. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που ακόμα και αν παίρνουν υπόψη τα παραπάνω, αγνοούν τη διάσταση της ρύθμισης από τον ίδιο τον οργανισμό, προκειμένου να διατηρούνται τα επίπεδα σε φυσιολογικά όρια, καθώς και τη μετατροπή της σε άλλες ουσίες. Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται κυρίως περιπτώσεις από όλες τις προηγούμενες κατηγορίες. Για παράδειγμα, όσοι ήδη έχουν δαιμονοποιήσει τη χοληστερίνη, δεν έχουν να πουν τίποτα για το ρόλο της στο μεταβολισμό της βιταμίνης D και για τον τρόπο που γίνεται αυτό, για την παραγωγή ορμονών και τελοσπάντων για το τι θα συνέβαινε αν τα επίπεδα χοληστερίνης ήταν εξαιρετικά χαμηλά. Από την άλλη, όσοι και σε όλες τις εκδοχές θεωρούν φυσικό τον όλο κύκλο της χοληστερίνης, αγνοούν, εκούσια και ακούσια την δυνατότητα, την ανάγκη και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ίδιου του οργανισμού να ρυθμίζει τη χοληστερίνη σε φυσιολογικά επίπεδα.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο φασισμό.

Ο φασισμός όπως είπαμε στην αρχή δεν είναι κάποιο μέρος του σώματος και κυρίως δεν τέλειωσε. 
Κατ' αρχήν υπάρχει μεγάλη σύγχυση ανάμεσα στο φασισμό και τον τρόπο που ιστορικά αυτός εμφανίστηκε, τόσο από την καλή όσο και από την ανάποδη.  Υπάρχουν κάποιοι που ταυτίζουν αυτά τα δύο. Κάποιοι από αυτούς εξετάζουν την ύπαρξη του φασισμού με την εμφάνιση αγκυλωτών σταυρών, μουστακοφόρων και ξυρισμένων κάδρων και άλλων τέτοιων. Από τη στιγμή που αυτά δεν είναι και πολύ εμφανή ή ξέρουν καλά να κρύβονται, συμπεραίνουν ότι φασισμός στις μέρες μας δεν υπάρχει ή  ότι υπάρχει, αλλά αφορά στους θιασώτες των συμβόλων και μόνο αυτούς. Και στις δύο περιπτώσεις το συμπέρασμα είναι ίδιο: για να πολεμήσει κανείς το φασισμό,  αρκεί να αναζητά και να πολεμά μόνο τα σύμβολα και τα φαντάσματα, ορατά και αόρατα. Πέρα όμως από τα παραπάνω,  υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας που υποστηρίζουν ότι ο φασισμός βρίσκεται ή ελοχεύει μέσα μας. Υποστηρίζουν ότι κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει φασίστας και έρχονται οι συνθήκες εκείνες που αποκαλύπτουν τον πραγματικό του εαυτό. Έτσι εξηγούν την πρόσφατη ιστορία που στην αρχή είπαμε, το στόμα που άνοιξε  εκλεγμένο και κόντεψε να καταπιεί όλο τον πλανήτη με χιλιάδες οπαδούς και θιασώτες του κρεματόριού του. Έτσι επίσης εξηγούν τους όσους θιασώτες συνέχισαν να θυμούνται τις μεθόδους τους ή τουλάχιστο να τις αναπολούν μέχρι και σήμερα. Έτσι πάνω από όλα τέλος εξηγούν τις εξάρσεις ξενοφοβίας και ρατσισμού από απλούς ανθρώπους μέχρι και σήμερα χωρίς να δηλώνουν θιασώτες κάποιου σχήματος ή κάποιου μακελάρη του παρελθόντος. Καταλήγουν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πως απέναντι στο φασισμό, αρκεί να δείξουμε λίγη αυτοσυγκράτηση βρε αδερφέ. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που ενώ κρατούν αποστάσεις κατά δήλωσή τους τόσο από το φασισμό όσο και από όλους τους προηγούμενους, υποστηρίζουν μία ακόμα πιο πρωτότυπη θεωρία, αυτή περί άγνοιας. Περιγράφουν με άλλα λόγια το μοναδικό πλεονέκτημα του φασισμού να παραπλανά τον κόσμο που τον υποστηρίζει χωρίς να έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Υπάρχουν τέλος κάποιοι που όχι μόνο δεν τους έχει απασχολήσει ο φασισμός, το παρελθόν και το παρόν του, αλλά με μια επιφανειακή προσέγγιση, υποστηρίζουν ότι ανεξαρτήτως του ποιά είναι η αλήθεια για το φασισμό, είναι  ή δε θα ήταν κακό,  να ακούσουμε, να υπερασπιστούμε και ίσως να υπακούσουμε όλους αυτούς, που σε γενικές γραμμές αποτελούν τους θιασώτες του.

Υπάρχει λοιπόν μια αντιστοιχία  στη συζήτηση που γίνεται για το φασισμό και τη χοληστερίνη στις μέρες μας.  

Το ερώτημα λοιπόν που γεννιέται είναι το εξής: Είναι ο φασισμός η υπερχοληστερολαιμία του μυαλού;

Προσοχή εδώ. Η αντιστοιχία που περιγράφηκε παραπάνω δεν αφορά στο φασισμό και τη χοληστερίνη, αλλά στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συζητούν γύρω από τα δύο αυτά θέματα, χωρίς να υπάρχει  στην πραγματικότητα κάποια αντιστοιχία ανάμεσά τους.  Όπως εξηγήθηκε λοιπόν, ο φασισμός δεν είναι η υπερχοληστερολαιμία του μυαλού, τόσο για ιατρικούς, όσο και για πιο ουσιαστικούς λόγους. 
Η αλήθεια για το φασισμό, ή τουλάχιστο μεγάλο μέρος της, βρίσκεται σε εκείνο το μέρος της πραγματικότητας με το οποίο λίγοι ασχολούνται. Ο φασισμός καταστρέφει τη φύση του ανθρώπου, τη δημιουργικότητα και την ομορφιά του και αυτό είναι κάτι που ο άνθρωπος δε μπορεί να ανέχεται. Επιπλέον, ποτίζει το είναι του σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο, κάνοντας φαινομενικά εύκολη αλλά πολλές φορές επιπόλαια την επιλογή του να δηλώνει κανείς υπέρ ή κατά του. Δεν αρκεί όμως αυτό. 
 Η χοληστερίνη μπορεί να γίνει ξανά πολύ διδακτική εδώ. 
Τηρουμένων των αναλογιών, το ζήτημα είναι να αναζητήσουμε και  εδώ τη βιταμίνη D. Ποια είναι η διαδικασία με την οποία αυτή μεταβολίζεται. Ποιος είναι ο ήλιος, εκείνη η σπίθα, η πράξη και η φύση μας, που παρά τη στάχτη γύρω, περιμένει να την εμπιστευτούμε και ξέρει τον τρόπο και το δρόμο για να αξιοποιήσει  τις "χοληστερίνες" και όλες τις απαραίτητες ουσίες που βρίσκονται μέσα μας για να αναπτυχθούμε, για να ζήσουμε, για να αγαπήσουμε.