Δε φέραν τα στολίδια σου εμπόροι Βενετσάνοι
και καβαλάροι Κιούρτηδες του γάμου τα προικιά,
μόνο απ' το δρόμο εφτιάξαμε στεφάνια από κλωνάρι
κι ήταν απογιοματινή και Κυριακή γλυκιά
Με το φτερό του γερακιού παίξε μου στο λαούτο
σκοπό να ρίξω τον καημό σε πέλαγο βαθύ,
χρόνια θαρρώ τη γνώριζα προτού τη συναντήσω
και δεν πιστεύει η καρδιά πως έχει πιά χαθεί
Σέλωσε τη φοράδα μου γιά το στερνό ταξίδι
με πατανία κόκκινη ωσάν το δειλινό
και κάμε με το χέρι σου αντήλιο σαν θα φεύγω
καμάρωσέ με και μην κλαις την ώρα που κινώ
Απ' τα βουνά της μοναξιάς στον ποταμό της θλίψης
κι από το δάσος της σιωπής στου πάθους το γκρεμό
πέρασα με το όνειρο στο στήθος φυλαχτάρι
κι αγάπησα και μίσησα κείνο τον πηγαιμό
Νοιώθω του τέλους τη ματιά να με παραμονεύει
σαν το θεριό που του ζητά εκδίκηση η καρδιά
λες και του σκότωσα εγώ το ακριβό του ταίρι
ώρα που ζευγαρώνανε μιά φεγγαροβραδιά
Σαν κάμεις κόρη μην της πεις πως είχες αγαπήσει
κάποιον τρελό απού 'θελε ν' αλλάξει το ντουνιά
στης νιότης την αποκοτιά και τώρα τον σκεπάζει
βαριά σαν την ταφόπλακα του κόσμου η λησμονιά
Είναι και μερικές καρδιές από την άλλη όχθη
που βγήκαν και ταξίδεψαν με όρτσα τα πανιά
κι άλλες στης τρέλας το βυθό κι άλλες τις παραδέρνει
ένα μεράκι αλύπητο σε μιά φτωχή πενιά
Κι έτσι κατάρα τα κρατεί κάποια παλιά τραγούδια
να ταξιδεύουν ζωντανά σ' όλες τις εποχές
και τα σιγοτραγούδησαν στόματα πικραμένα
τόσο πολύ που γίνανε στο τέλος προσευχές

«Τώρα που σου γράφω, Χαϊμαλίνα,
από το πιο ψηλό βουνό της Κρήτης,
ροβολώ τα πρόβατα μου
στον ίσκιο ενός ασφένταμου.

αφιερωμένο στην Αρλέτα, το Νίκο  και σε όλους τους ελέφαντες αυτού του κόσμου

Οι ελέφαντες ως γνωστό, αποτελούν τροπικά ζώα μεγάλου μεγέθους. Είναι γνωστά για τα μεγάλα τους αυτιά, για τη μακριά τους προβοσκίδα, για τα μέσα εκείνα δηλαδή με τα οποία μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ακούνε και καταπίνουν πολλά, κυρίως δε και χωρίς συχνά να εξηγείται, για την παροιμιώδη τους μνήμη, λογικό χαρακτηριστικό, μιας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι πολλά αυτά που κρατάνε μέσα τους.

Όσο μακρινοί και αν φαντάζουν οι ελέφαντες, η ζωή και η εικόνα τους για όλους εμάς, μιας και όλα τα παραπάνω παραπέμπουν σε ζούγκλες τροπικές, υπάρχει μια κρυφή πραγματικότητα, μια λανθάνουσα αλήθεια, που εδώ και πολύ καιρό υποβόσκει, τώρα ωστόσο είναι η ώρα να έρθει στην επιφάνεια: οι ελέφαντες ζουν ανάμεσά μας. Και πριν προλάβει κανείς να παραπέμψει τον παραπάνω ισχυρισμό σε κάποια ομαδική απόδραση από κάποιο τσίρκο ή στην κλιματική αλλαγή, ας διευκρινιστεί εδώ ότι καμία σχέση δεν έχει αυτός με κάτι τέτοιο. Για να το πούμε λοιπόν καλύτερα, υπάρχει, και γίνεται όλο και πιο εμφανές, αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε "το σύνδρομο του ελέφαντα".