αφιερωμένο στην Αρλέτα, το Νίκο  και σε όλους τους ελέφαντες αυτού του κόσμου

Οι ελέφαντες ως γνωστό, αποτελούν τροπικά ζώα μεγάλου μεγέθους. Είναι γνωστά για τα μεγάλα τους αυτιά, για τη μακριά τους προβοσκίδα, για τα μέσα εκείνα δηλαδή με τα οποία μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ακούνε και καταπίνουν πολλά, κυρίως δε και χωρίς συχνά να εξηγείται, για την παροιμιώδη τους μνήμη, λογικό χαρακτηριστικό, μιας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι πολλά αυτά που κρατάνε μέσα τους.

Όσο μακρινοί και αν φαντάζουν οι ελέφαντες, η ζωή και η εικόνα τους για όλους εμάς, μιας και όλα τα παραπάνω παραπέμπουν σε ζούγκλες τροπικές, υπάρχει μια κρυφή πραγματικότητα, μια λανθάνουσα αλήθεια, που εδώ και πολύ καιρό υποβόσκει, τώρα ωστόσο είναι η ώρα να έρθει στην επιφάνεια: οι ελέφαντες ζουν ανάμεσά μας. Και πριν προλάβει κανείς να παραπέμψει τον παραπάνω ισχυρισμό σε κάποια ομαδική απόδραση από κάποιο τσίρκο ή στην κλιματική αλλαγή, ας διευκρινιστεί εδώ ότι καμία σχέση δεν έχει αυτός με κάτι τέτοιο. Για να το πούμε λοιπόν καλύτερα, υπάρχει, και γίνεται όλο και πιο εμφανές, αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε "το σύνδρομο του ελέφαντα".

Ας προσπαθήσουμε να τους περιγράψουμε. 

Πρόκειται για ανθρώπους που το βλέμμα τους φαντάζει  απλανές, ή που είναι συχνά καρφωμένο στο πάτωμα. Κι όσο και αν οι άλλοι συχνά τους θεωρούν αδιάφορους ή ντροπαλούς, η αλήθεια είναι ότι ακούνε πολλά, ή είναι πρόθυμοι να ακούσουν πολλά, ή μάλλον ακούνε προσεκτικά τους άλλους, κυρίως όταν αυτοί δεν το καταλαβαίνουν. Και όταν το κάνουν αυτό, τίποτα δεν τους ξεφεύγει, όσο δύσκολο και αν είναι να τα ακούσεις όλα, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν έχουν τόσο μεγάλα αυτιά όπως τα τροπικά ζώα. 

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα όσα καταπίνουν. Οι "ελέφαντες" δεν έχουν προβοσκίδα, έχουν ωστόσο ένα μοναδικό ταλέντο, να απορροφούν στον πολύ μεγάλο χώρο που διαθέτουν μέσα τους ό,τι χρειάζεται να απορροφηθεί. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ανθρώπους με "γερό στομάχι". Βρίσκονται σχεδόν πάντα σε θέση να υποδέχονται την πραγματικότητα, όσο δύσκολη και αν είναι αυτή, να ξεπερνούν τις δυσκολίες χωνεύοντάς τις, να βλέπουν σταθερά την ουσία των πραγμάτων χωρίς να κάνουν πολύ θόρυβο, να καταπίνουν τις άσχημες συμπεριφορές και γενικότερα την ασχήμια αυτού του κόσμου ακόμα και αν στρέφεται εναντίον τους, την κριτική, τον αποκλεισμό, τη βία, να δείχνουν υπομονή παραμένοντας σταθεροί και στοχοπροσηλωμένοι, μαζεύοντας όσες φορές χρειαστεί τα κομμάτια τους προκειμένου να τα ενώσουν ξανά και να συνεχίσουν, στηρίζοντας τους άλλους ακόμα κι όταν τα πράγματα φαντάζουν ανυπέρβλητα, ακόμα και όταν κανείς δεν τους στηρίζει, ακόμα και αν τους πνίγει το παράπονο, ακόμα και αν δεν έχουν άλλες αντοχές, ακόμα και αν μόνο αυτοί βλέπουν αυτό που έρχεται, όσο απίθανο και αν φαντάζει, όσο και αν κανείς δεν το βλέπει μαζί τους, ακόμα και αν όλα και όλοι σπρώχνουν την πραγματικότητα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Με βάση και τα παραπάνω, οι "ελέφαντες" θυμούνται. Μπορεί κανείς να πει ότι οι "ελέφαντες" ζουν για να τρέφουν τις αναμνήσεις τους. Θυμούνται τα πάντα, ακόμα και αν γενικά είναι αφηρημένοι όπως είπαμε, όλα όσα άκουσαν και απορρόφησαν βρίσκονται μέσα τους και έρχονται  στο μυαλό τους όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Ένα μεγάλο μέρος της παράλογης για τους πολλούς στάσης τους απέναντι στα πράγματα και στην αδιάφορη αντιμετώπισή τους, οφείλεται σε όλη αυτή  την επεξεργασία της μεγάλης ντουλάπας γνώσης που εμπεριέχουν και υπομονετικά συλλέγουν. Όμως οφείλουμε να πούμε και αυτό: Οι "ελέφαντες" δε ζουν στον παρελθόν και δεν πρέπει να συγχέονται με όσους το κάνουν συστηματικά. Όλο αυτό το παράξενο πεπτικό σύστημα που διαθέτουν, όσο και αν περιλαμβάνει πολλές ώρες επεξεργασίας και μοναξιάς, υπηρετεί το παρόν και το μέλλον, αυτό που παίρνουν και δίνουν στους άλλους, στην πραγματικότητα γύρω τους.

Λίγο πριν το τέλος, ίσως το σημαντικότερο από τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων.

Οι "ελέφαντες", όπως και τα τροπικά ζώα, είναι πολύ διαφορετικά από το περιβάλλον τους, όμως όσο και αν υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζουν, σε αντίθεση με αυτά,ούτε ζουν μόνο με τους ομοίούς τους, ούτε το επιδιώκουν, ούτε τους αρέσει. Προσπαθούν πάντα να βρίσκονται κοντά στους άλλους, ειδικά σε εκείνους που αγαπούν πολύ, να μπαίνουν στον κόπο τους, να μοιράζονται μαζί τους, να τους στηρίζουν ακόμα και αν αυτό σημάνει την προσωπική τους εξόντωση, όσο διαφορετικοί και αν είναι αυτοί, χωρίς να επιδιώκουν κάποιο όφελος, χωρίς να ακολουθούν κάποια υστερόβουλη νοοτροπία. Έχουν όμως στο μυαλό τους  μια πιο φαρδιά αίσθηση του χρόνου. Αν η ζωή των ανθρώπων μπορεί να παρομοιαστεί με πολλαπλές παρτίδες τάβλι, με γρήγορες κινήσεις, οι "ελέφαντες" παίζουν σκάκι, χωρίς να ευλογούν τα γένια τους γι αυτό, χωρίς να κάνουν εμφατικές κινήσεις χωρίς να επιδιώκουν την προσωπική νίκη και κυρίως χωρίς να ζητούν ως προϋπόθεση την αναγνώριση  για την ανωτερότητά τους από τους γύρω ταβλαδόρους. Η αλήθεια είναι, ότι για κάποιον που βιάζεται, δεν τα καταφέρνουν πάντα, ή τουλάχιστο πάντα από την αρχή και είναι εύκολο να ερμηνευτούν οι κινήσεις τους εντελώς αντίθετα από τα πραγματικά τους κίνητρα. 

Οι "ελέφαντες" έχουν πλήρη επίγνωση της ανθρώπινής τους φύσης και ανασαίνουν, έστω και δύσκολα, μέσα στα πάθη της.

Δεν είναι εύκολο να τους ξεχωρίσετε, να τους εκτιμήσετε, να τους σεβαστείτε πολλές φορές, γιατί στην πραγματικότητα είναι αυτοί που δεν το επιτρέπουν. Μπορείτε ίσως να τους εντοπίσετε, να συλλάβετε συνήθως εκ των υστέρων αυτό που είναι, μόνο όταν καταλάβετε τον πραγματικό λόγο για τα πόσα λάθη έκαναν, την παράλογη ένταση, τις αμφιταλαντεύσεις και γενικά τον παραλογισμό της στάσης τους, στην προσπάθειά τους να προσαρμοστούν στην εκάστοτε κοινή ηθική, στους κανόνες, στα ελαττώματα των άλλων, προκειμένου να έρθουν πιο κοντά σας. Το πιο πιθανό είναι να έχετε προσπεράσει κάποιους από αυτούς που σας στήριξαν, ή ακόμα χειρότερα να τους έχετε απορρίψει, απομυθοποιήσει, να τους έχετε μειώσει ή να τους έχετε κατηγορήσει για κάτι που δεν έκαναν. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν εκτίμησατε όταν κάποιοι από αυτούς σας υπενθύμισαν την αξία του να θαυμάζει ο ένας τον άλλον, την εμπιστοσύνη σε αυτά που το μέλλον θα φέρει, την υπομονή, τη δικαιοσύνη που αργά ή γρήγορα αποδίδεται.

Οι "ελέφαντες" υπάρχουν ανάμεσά μας και και όπως και τα τροπικά ζώα, είναι είδος υπό εξαφάνιση. Παρά τη φθορά τους και τον πόλεμο που εξαπολύεται γύρω τους, είναι ωστόσο εδώ για να εκπληρώσουν τη φύση τους, πάνω από όλα για να σπρώξουν τους ανθρώπους προς την πραγματική τους φύση και το χρόνο προς τα μπροστά. Γι αυτό, πιστέψτε με, σε κάθε περίπτωση, ό,τι και αν πιστέψατε γι αυτούς, είτε τους αναγνωρίσατε είτε όχι, είστε πολύ τυχεροί που τους γνωρίσατε.