Εγώ είμαι αυτός που τώρα πατάω εκείνο το χώμα που, τώρα που για να σε μάθω να περπατάς και βάζω τα πόδια σου πάνω στα δικά μου, εσύ αύριο θα πατήσεις. Εγώ είμαι αυτός που  έχω συμφιλιωθεί με το ότι δε θα γεννηθείς γιατί κοστολογείσαι ως φορολογικό τεκμήριο. Εγώ είμαι αυτός που ανέχομαι να ζω άνεργος, ανασφάλιστος και διαγραμμένος, έχοντας  αποδεχτεί και προκαταβάλλει και το δικό σου μέλλον. Εγώ είμαι αυτός που βάζω τον εγωισμό και τον ατομισμό μου πάνω από όλα, και η δική μου παραίτηση από την πραγματικότητα που μου ετοίμασαν, από ένα κόσμο που αντί να τον φέρω στα μέτρα μου, τον χάρισα. Εγώ είμαι αυτός που σε παρατηρώ σιωπηλός και ένοχος, όταν συνειδητοποιείς ότι αυτός ο κόσμος δε σου ανήκει, να σε βλέπω να ξεριζώνεσαι, να αποδέχεσαι την αδυναμία σου να διεκδικήσεις τα πατρογονικά σου, ακόμα και για να τα κάψεις συθέμελα  επειδή δε σου κάνουν,  και αντί να σε βοηθάω να το κάνεις,  σου μαθαίνω αγγλικά, γαλλικά  και γερμανικά και πληρώνω για να γίνεις δούλος ξένων αφεντάδων ή για να πας να χαρίσεις την ομορφιά σου σε ξένους τόπους καμαρώνοντας μάλιστα γι αυτό. Εγώ είμαι εκείνος που αδιαφορώντας για σένα, γιατί τάχα μου δεν είσαι δικό μου, έκανα ότι δεν έβλεπα το αίμα και το χώμα στο πρόσωπό σου, μόνο μάζεψα το νεκρό κορμί σου όπως αυτό το ξέβρασε η θάλασσα και αναδημοσίευσα τη φωτογραφία σου αυτή, διαμαρτυρόμενος για την άδικη ζωή και το θάνατό σου. Εγώ είμαι αυτός που, σα να μην έφταναν τα παραπάνω, ιδεολογικοποιώ τις επιλογές μου, τις ενοχές μου, τους φόβους και τις υπεκφυγές μου και έχω άποψη για το ότι δεν πρέπει να υπάρχεις, ή για το ότι πρέπει να κάνω ότι δεν υπάρχεις και συχνά σου ζητάω και τα ρέστα γι αυτό.

Εσύ είσαι αυτό που συγκλονίζεις και τα πιο αδιάφορα βλέμματα, όταν τελικά μαθαίνεις να περπατάς. Εσύ είσαι αυτό που όχι μόνο φορολογικό μέγεθος δεν είσαι, είσαι ίσα ίσα τεκμήριο της αθωότητας και της χρονικής συνέχειας αυτού του κόσμου, είσαι δηλαδή ο μόνος τρόπος που φανερώνει τη συνέχειά του. Είσαι αυτό που  όχι μόνο δεν αποδράς απο την πραγματικότητα, πολλές επαναφέρεις τους γύρω σου σε αυτή με τις απίθανες ερωτήσεις και παρατηρήσεις σου και που ενώ δε χαρίζεις κάστανα, υπενθυμίζεις ότι τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που οι άνθρωποι δίνουν από μόνοι τους. Εσύ είσαι που  συναντάς την ίδια κακοποίηση όταν είτε πρόθυμα μπαίνεις στα παπούτσια των μεγάλων, είτε αρνείσαι πεισματικά να το κάνεις, και παρόλα αυτά δίνεις απλόχερα την αγάπη σου μιας και το μόνο που θές είναι να μην απογοητεύσεις τους κακαοποιητές σου. Εσύ είσαι που αν και δείχνεις απεριόριστη εμπιστοσύνη σε όσα σου δίνονται, όσο σημαντικά ή όχι και αν είναι, ακόμα και αν όλα αυτά σου στερούν τη δυνατότητα να αναζητήσεις τον εαυτό σου, ακόμα και αν το μόνο που γίνεσαι είναι αυτό που ήταν οι προηγούμενοί σου, με όλα όσα αυτοί σου φόρτωσαν, πάντα, ή σχεδόν πάντα βρίσκεις τον τρόπο να κάνεις την προσωπική σου επανάσταση, είτε από επιλογή σου, είτε τη στιγμή εκείνη που θα αναμετρηθείς με την πραγματικότητα που μέχρι τότε δεν είχες συνειδητοποιήσει επιδιώκοντας το αδύνατο και πολλές φορές καταφέρνοντάς το. Εσύ είσαι που γνωρίζεις στο πετσί σου πιο πολύ από όλους, το τι σημαίνει να δίνεις και να απλώνεις την ομορφιά και τα όνειρά σου σε ένα κόσμο ενέχυρο, λεηλατημένο κυριολεκτικά και μεταφορικά και πουλημένο σε άλλους, σαν μια γλάστρα άδεια από χώμα. Εσύ είσαι που φεύγεις. Εσύ είσαι που απλώνεις τα φτερά και την ομορφιά σου σε τόπους άγνωστους σε σένα. Εσύ είσαι που λογιζεσαι και σαν το πρόβλημα των άλλων, εκεί που θα πας, γιατί είσαι ξένο. Εσύ είσαι αυτό που πάντα πλήρωνε τις δυσαρμονίες και τη φρίκη, με τη ζωή, την ψυχή ακόμα και το αίμα σου.

Όσο και αν ισχύουν τα παραπάνω, η σχέση μαζί σου είναι ένα μονοπάτι ολοκαίνουργιο, έτοιμο να το ανακαλύψω.  Όσο και αν κατά τα φαινόμενα, δε μπορείς να υπάρξεις χωρίς εμένα, ισχύει  πέρα για πέρα το αντίστροφο. Tα υπάρχοντά μου δεν είναι πολλά, αυτά που θέλοντας και μη σου αφήνω είναι περισσότερα όμως συγνώμη δε θα σου ζητήσω γι αυτό.  Αντί συγνώμης, θα σου αφήσω την πιο σημαντική από όλες μου τις αλήθειες και βάλε τη καλά στο μυαλό σου: αυτός ο κόσμος σου ανήκει. Δε μπορεί κανείς μα κανείς, ούτε καν εγώ, να τον θεωρήσει αποκλειστικά δικό του, να σου τον πουλήσει, να σου τον δανείσει, να σου τον χρεώσει, να σου τον κλέψει ή να σε διώξει από αυτόν. Δε μπορεί κανείς να σε κοροϊδέψει τάζοντάς σου άλλους κόσμους καλύτερους και κλέβοντας το δικό σου κομμάτι.  Δε μπορεί κανείς να σου πει τάχα μου ότι σε φιλοξενεί σε αυτόν, ότι είσαι ξένος, κατώτερος, λαθραίος ή δουλοπάροικος. Είναι δικός σου και είναι δική σου η ευθύνη για να τον έχεις. Δε μπορεί κανείς να σου πει τι θα τον κάνεις, αν θα τον κρατήσεις όπως είναι ή θα τον αλλάξεις, αν θα τον γκρεμίσεις για να τον χτίσεις ξανά, ούτε μπορεί να σου πει πώς θα το κάνεις.

 Ε να λοιπόν παιδί μου γιατί σ'αγαπάω.

Τίποτα για μένα δεν είναι πιο ακριβό από αυτό παιδί μου, αυτό σου αφήνω,  αυτός είναι ο δικός μου σκοπός και θα γίνει και ο δικός σου σκοπός αύριο.Αυτός είναι ο λόγος που σ'αγαπάω. Αυτό είναι το κληροδότημά μου, μόνο που δε χρειάζεται να το μάθεις αφού εγώ φύγω, όσο πιο νωρίς σου το δώσω, τόσο το καλύτερο. Μην το ξεχνάς, μόνο ζήσε και πάρε τον κόσμο στα χέρια σου.